Jacob Youngs polske vri

Jacob Young
«Forever Young»
ECM (Musikk- operatørene)

Sinne Eeg
«Face The Music»
Stunt Records (MusikkLosen)

Dino Saluzzi Group
«El Valle de la Infancia»
ECM (Musikk- operatørene)

Med ein polsk supertrio i bandet har gitaristen Jacob Young laga eit av sine beste album.

Med tittelen er «Forever Young» toppar 43-åringen ein serie sterke utgjevingar både på ECM og elles sidan «This Is You» i 1995. Det er den tredje på ECM, og med «I Lost My Heart To You» slår kvintetten an tonen med ein verkeleg vakker start. Pianisten Marcin Wasilewski i lag med Slawomir Kukiewicz på bass og Michal Miskiewicz på trommer er ein perfekt match for Jim Hall-eleven Jacob Young og lyrikaren Trygve Seim på saksofon. Den unge trioen til Marcin Wasilewski merkte seg fort i europeisk og internasjonal jazz, mange år i bandet til den polske nestor Tomasz Stanko. I 2012 spelte Wasilewski på Oslo Jazzfestival, han budde hos Trygve Seim som han spelte saman med i bandet til Manu Katche, og det er kortversjonen bak eit musikalsk lukketreff, der trioen høvde perfekt inn i planane til Young om å starte eit nytt band.

Frå han var nitten og i fem år både studerte Young og livnærte seg som musikar i New York i samspel med kjende namn i jazz­metropolen. Dermed vert han lett plasserte i ein «amerikansk» tradisjon, men står trygt på eigne bein. Sjølv seier han at åra med Jim Hall lærde han mykje om å finne djupna i musikken. Hans første plate var med kanonlaget Larry Goldings, Nils Petter Molvær, Bandik Hofseth, Terje Gewelt og Per Odvar Johansen, «Glow» var med eit endå større kanonlag, dei to første ECM-platene var med Mathias Eick, Vidar Johansen, Mats Eilertsen og Jon Christensen. I «Intertstatic» med organist Roy Powell og Jarle Vespestad i eit klassisk trioformat er det eit råare musikkspråk som rår. Musikalsk står Young trygt på eigne bein i sitt nye band, og «Forever Young» er 73 minutt med eit band Jacob Young bør få mykje glede av.

Sinne Eeg er her!

Heilt frå den danske vokalisten Sinne Eeg med «Waiting for Dawn» kom innanfor syns- og lydranda og utløyste tittelen «Ein vokal triumf» her i avisa, har kvart nytt album frå vokalisten som debuterte med albumet «Sinne Eeg» vore venta på. Og ho innfrir også denne gongen med «Face The Music», ein tittel som ber bod om at ho som vanleg tek for seg av både standardrepertoaret i jazzen og sin eigen og andres musikk, framført med den same trygge elegansen som kjenneteiknar ein god vokalist. Difor startar ho like godt med ein overlegen versjon av «What A Little Moonlight Can Do», på plata der trommeslagaren heiter Morten Lund, pianisten Jacob Christoffersen, og resten er eit utval av dei beste i dansk jazz. Etter «Waiting For Dawn» jazza ho opp ein dansk GP-låt til albumet «Remembering», som kom på engelsk og dansk, etterfølgt av «Don’t Be So Blue» og «The Beauty Of Sadness». Ho syng oss gjennom klassikarar som «Somewhere», «Let’s Face Music» og Michel Legrands «What Are You Doing The Rest Of Your Life», før ho sjølvsikkert avsluttar med Juan Tizols «Caravan», berre til Morten Ramsbøls basskomp.

Saluzzi Maestro

«I love this fucking life» sa den argentinske bandoneon-kongen Dino Saluzzi første gong eg møtte han, i garderoben bak scena då han kledde seg om etter ein konsert med Charlie Haden, Palle Mikkelborg og Pierre Favre. Eg hugsar det fordi stolen eg sat på brotna i hop og eg kava på rundt på golvet mens meisteren lo seg halvt i hel. Eit godt intervju vart det, men no handlar det om det fargerike, overdådige albumet «El Valle de La Infancia» der meisteren som tysdag fylte syttini mine damer og herrar, er attende hos røtene, med «familiebandet» første gong på plate sidan 2005. Saluzzi er fødd i Capo Santo nord i Argentina, og hadde si første gruppe då han var 14. Han har turnert verda og spelt med dei store på dei fleste kontinent, og albumet «El Valle de la Infancia» er sett saman av små suitar frå «Pueblo» til «La Fiesta Popular» og «Tempis Primeros». Musikantane heiter Dino Saluzzi, José Maria Saluzzi, Mattias Saluzzi, Quintino Cinalli, med gitarist Nicolas «Cualco» Brizuela kjend for samarbeid med legendariske Mercedes Sosa. Meisteren Dino har skrive all musikken, bandoneon-spelet strøymer gjennom heile albumet. Og eg tenkjer på latinsk kammermusikk, finst det?

Norsk i Berlin alt saman

«Jazz at Berlin Philharmonic» er tyske Siggi Lochs og plateselskapet ACTs idé, ein europeisk arv etter Norman Grantz som gjennom Jazz At The Philharmonics-konsertane fekk jazzen ut til folket både i USA og Europa. «Jazz at Berlin Philharmonic I» var ein konsert med Iiro Rantala, Michael Vollny og Leszek Mozdzer, no kjem «Jazz At Berlin Philharmonic II» med tittelen «Norwegian Woods» (ACT /Musikkoperatørene). Musikken vart første gong framført i Jacobs kyrkje i Oslo 10. mars, dagen etter i Berlinfilharmonien. Planen var ikkje å gje det ut på plate, men Loch ombestemte seg. Og heile konserten med In The Country, Solveig Slettahjell, Bugge Wesseltoft og Knut Reiersrud er ei feststund av ein konsert, med Solveig Slettahjells mektige stemme enten det er ein salme, ein Tom Waitz-låt, Steve Kuhns «Chicken feather» eller «Sæterjentens søndag» i Reiersrud/ Bugge Wesseltofts arrangement. Det er Berlin alt saman.

Meir Duo Art

Som kjent har ACT Music ein serie dei kallar Duo Art gåande, og albumet til Vincent Peirani & Emile Parisien Duo Art heiter «Belle Époque». Vi har høyrt dei før, og saman leikar trekkspelaren og sopransaksofonisten seg gjennom eigne og andres låtar som, Sidney Bechets «Egyptian Fantasy» og Henry Lodges «Temptation Rag» med fleire som er ein fryd for øyret. Med Duke Ellingtons elegante «Dancers In Love» til slutt. Enjoy!