Trommis Charlie Watts skapte aldri de store øveskriftene i media – hans livsførsel lå i ein heilt aen divisjon enn bandkompisane Mick Jagger & Keith Richards. Men i ein historie har Charlie hovedrollen.
Keith Richards har vært så greie å skriva ei bog om livet sitt – te glede for adle oss så vokste opp med Stones-musikk på 1960-talet. Ikkje minst va det kjekt å få avklart ka det va så skjedde i forkant av den berømte slåsskampen i Amsterdam i 1984.
Guttane i The Rolling Stones va i Amsterdam for å vær med på et møde. Det var ganske kjøligt mydlå Mick og Keith på den tiå, men Keith sa: «Kom igjen, me går ud og tar oss et glass!» Og Keith lånte Mick den jakken han hadde gifta seg i. De kom tebage te hotellet i femtiå om morningen, og Mick ringte te rommet der Charlie bodde. Keith sa at han ikkje måtte ringa så seint på nåttå. Men Mick gjorde det, og sa i telefonen te Charlie: «Where is my drummer boy?»
Mick og Keith satt og prata, ganske berusa – då det omkring 20 minutter seinare bankte på dørå. Der sto Charlie Watts, i Savile Row-dressen sin, ulastelig antrukke med vest og slips, og nybarbert – de kunne lukta itterbarberingsvatnet! Han så ikkje eingang på Keith så åbna dørå, gjekk bare rett forbi, tog tag i Mick og sa: «Don’t you ever call me «My drummer boy» again. You’re my fucking singer!»
Så dro han Mick opp itte jakkeslaget – det va altså Keith sin jakke – og ga han ein høyre hook. Mick falt bagøve på et sølvfad med røygelaks på bordet – og begynte å skli på bordpladå mod det åbna vinduet og kanalen nere foran hotellet. Keith syns at dette va ganske show, men så kom han på at det va hans bryllupsjakke Mick hadde på seg. Dermed hogg han tag i jakken og fekk fatt i Mick rett før bandets store vokalist trynte ner i Amsterdam-kanalen.
Dagen ittepå brukte Keith flerne timar på å roa ner Charlie. Og han trodde at han hadde klart det, men tolv timar itte slåsskampen, oppe på rommet te Keith, sa Charlie: «Faen heller, eg går ner te Mick og slår te’an igjen.» Og ifølge Keith ska det møje te for å få den maen te å tenna på adle pluggane.
«Forresten – korfor redda du han?» spurte Charlie.
Keith svarte: «Det va på grunn av bryllupsjakken min.»
Og når me fysst snakke om Keith Richards, så e det fristande å ta med ein rørande historie om maen med dødninghåveringen.
I året 1977 blei Keith Richards og hu han va gifte med då, Anita Pallenberg, tatt med kofferten fodle av narkotika før ein konsert i Toronto, Canada. Mengden av dop gjorde at anklagen ikkje va besiddelse av narkotika, men smugling (!). Politiet trodde at de to sko forsyna et heilt kompani med heroin, og det seie jo litt om det private forbruget dis den gang.
De andre i bandet va nokså vant med at Keiths avhengighed og oppførsel skapte midlertidige problemer. Denne gangen innså de ittekvert graden av alvor, og ein itte ein gav de opp og dro hjem te England. Te slutt va bare Charlie igjen i Toronto – hedersmaen med trommene nekta å dra fra kompisen. Keith udtalte i ittekant: «Då te og med Charlie gav opp og dro hjem, forsto eg alvoret.»
Det tog 19 måneder før sagen kom opp, og herr Richards, som nå gjekk på avvenningskur, va heilt sikker på å få ein lange fengselsstraff – og akkurat det kunne betydd møje for karrieren te The Rolling Stones. Koffer blei då straffen bare å holda ein gratiskonsert?
Keith blei kjent skyldig, men dommaren konkluderte: «Jeg vil ikke fengsle ham for avhengighet.» Han meinte at Keith måtte settas fri, for å fortsetta behandlingen – men på éin betingelse: Keith sko holda en konsert for blinde.
Dette va på grunn av ei blinde jenta så hadde fulgt Stones øvealt på veien – og Keith kalte na «Rita, min blinde engel». Hu pleide haika te Stones sine konsertar, og sto frem som ganske uredde. Keith hadde hørt om denne jentå backstage, og han orkte ikkje tanken på at hu sko reisa rundt på tommelen i mørknå. Så han ba lastebilsjåførane te Stones sørga for at hu fikk sikker skyss og mad underveis. Og då Keith blei arrestert, oppsøkte hu faktisk dommaren hjemma og fortalte han denne historien. Og sånn va det at dommaren kom på det med konsert for blinde. Så då blei det altså funne ein vei ud av et uføre så kunne kosta Keith Richards flerne år bag murene.
Disse to historiene e selvfølgeligt pensum for oss så e merr enn middels interesserte i tidenes beste rock’n’roll band. Og akkurat nå må me bare slå fast at det e slutt på ein æra.
Takk for alt, Charlie. It’s All Over Now.
